اندر احوالات و بی در و پیکر بودن اوضاع سیاسی و عملکرد خودسرانه دولت و عدم اجرای قانون درگیر بودم که این مقاله را در سایت خبری عصرایران مشاهد نمودم چون برخی از دغدغه های من در آن آورده شده بود کل مطلب را عینا" در ذیل می آورم انشاء ا... مثمرثمر گردد:
" می گویند حرمت امام زاده را باید متولی اش نگه دارد ؛ راست هم می گویند اما گویا مجلسی ها باور چندانی به این ضرب المثل ندارند.
تعارف نداریم! مجلس هشتم برغم آنکه از ریاست شخص مدیری مانند علی لاریجانی بهره می برد اما بدنه اش در برابر دولت انفعال کامل دارد. گو اینکه مجلس، معاونت پارلمانی دولت است و مطیع محض آن!
دعوت به اختلافات و دعوا نمی کنیم چه آن که هر آتشی که برافروخته شود، دودش به چشم مردم می رود. بحث، بحث اختلاف افزایی و آتش افروزی نیست، سخن بر سر این است که چرا نمایندگان مجلس هشتم - البته نه همه شان- به گونه ای عمل می کنند که جایگاه حقوقی، سیاسی و تاریخی مجلس یا همان "خانه ملت" به پایین ترین درجه ممکن سقوط کند؟!
صحبت مجلس هشتم و دولت دهم نیست؛ سخن از حیثیت مجلسی است که قرار است بعد از پایان دوره نمایندگان کنونی هم باقی بماند و همچنان خانه ملت باشد. مجلسیان مستاجران خانه ملت اند نه صاحبان آن که هر کاری خواستند در این خانه انجام دهند و در پایان، خرابه ای تحویل نمایندگان بعدی بدهند.
متاسفانه مجلس هشتم طوری رفتار کرده است که ابهت و حیثیت و برش مجلس به پایین ترین سطح خود رسیده است به گونه ای که دولت به خود جرأت می دهد هر رفتاری که دلش می خواهد با مجلس انجام دهد.
به گذشته ها برنمی گردیم . در همین دو سه ماهه ببینید که دولت چه رفتاری با مجلس انجام داده است؟!
آن از بی توجهی و بی احترامی دولت به مجلس در جریان استیضاح حمید بهبهانی - وزیر راه و ترابری - که به دستور رییس جمهور برای اولین بار در تاریخ، وزیر مورد استیضاح به مجلس نرفت و تازه بعد از استیضاح هم دولتی ها طلبکار شدند که مجلس کار غیرقانونی کرده است!
حالا هم که مهلت سه ماهه رییس جمهور برای معرفی وزیر جدید به اتمام رسیده، معاون حقوقی و پارلمانی رییس جمهور به صراحت می گویند که وزیر جدید معرفی نمی کنیم! و بدین ترتیب وزارت راه و ترابری همچنان بدون وزیر باقی می ماند و معلوم نیست اگر فردا اتفاقی در این وزارتخانه بیفتد و مجلس بخواهد استیضاحی انجام دهد، چه کسی باید پاسخگو باشد؟! (به غیر از وزیر که نمی توان کس دیگری از وزارتخانه را استیضاح کرد).
قضیه بی احترامی مطلق دولت به مجلس در عدم تشکیل وزارت ورزش و جوانان هم مشابه همین ماجراست. مجلس نشسته و بعد از کلی کار و بحث و گفت و گو در موافق و مخالف و رای گیری ، تشکیل وزارت ورزش و جوانان را تصویب و به دولت هم ابلاغ کرده است، زمان مهلت مقرر شده برای تشکیل وزارتخانه جدید هم گذشته است ، اما دولت ، خونسرد و بی تفاوت و خوشحال و خندان، فقط نگاهی به ماجرا کرده و از کنارش گذشته است. انگار نه انگار که خبری هست!
اصلاً همین مجلس در حال چه کاری است؟ بله! بررسی بودجه سال 90 کل کشور! آن هم در وسط دومین ماه سال!
چرا؟ چون رییس جمهور بعد از ماه ها تأخیر در ارائه بودجه به مجلس، چند روز مانده به پایان سال، بودجه را آورده و به نماینده ها گفته تصویبش کنید، عید را با خانواده هایتان بروید استراحت!
اما واکنش مجلس به این همه بی حرمتی چه بوده است؟ فقط چند نماینده با چند رسانه مصاحبه ای کرده و زحمت کشیده اند و از بی قانونی دولت ابراز تاسف نموده اند و همچنین نامه ای هم به ریاست جمهوری نوشته و تذکر داده اند که مثلا وقت گذشت، وزیر معرفی کنید! همین!
مگر عدم معرفی وزیر از سوی رییس جمهور به خاطر این بوده که ایشان تقویم نداشته یا موضوع را فراموش کرده است که پاسخش یادآوری و تذکر و حداکثر اخطار باشد؟
آیا وقتی ادبیات حاکم بر دولت "در راس امور نبودن مجلس" است با این گونه مماشات و بی تفاوتی ها و بی خیالی ها کاری از پیش می رود؟
اگر قرار است مجلس مثلا بودجه مترو را تصویب کند و دولت بایگانی کند، مجلس تشکیل وزارتخانه را مصوب نماید، دولت بی خیال شود، مجلس استیضاح کند، دولت بگوید غیرقانونی است، مجلس لایحه بودجه را بخواهد، دولت هر سال دیرتر از سال قبل بدهد و ... این مجلس به چه دردی می خورد؟
آیا بهتر نیست در کنار این همه نقض آشکار قانون اساسی اصل" غیرقابل انتقال بودن وکالت مجلس به غیر" را هم نادیده بگیرند و با انتقال کلیه اختیارات مجلس به شخص رییس جمهور لااقل در مصرف آب و برق و گار ساختمان بهارستان صرفه جویی نمایند؟!"